به‌روزرسانی‌های جهانی فیبر نوری، اتصال پرسرعت را تقویت می‌کند

مرکز داده خود را به عنوان یک بزرگراه تصور کنید که بسته‌های داده به عنوان وسایل نقلیه با سرعت بالا در حال حرکت هستند. اگر "جاده" شما هنوز به کابل‌های مسی قدیمی متکی است، مانند این است که بخواهید در مسیرهای روستایی با ماشین‌های اسپرت مسابقه دهید - هرگز به سرعت کامل نخواهید رسید. زمان آن فرا رسیده است که به شبکه‌های فیبر نوری ارتقا دهید.

این مقاله فناوری فیبر نوری را رمزگشایی می‌کند، تفاوت‌های بین فیبرهای تک‌حالته و چندحالته، علم پشت امواج و نحوه محاسبه بودجه تلفات نوری را بررسی می‌کند - به شما کمک می‌کند زیرساخت شبکه کارآمد و پایداری بسازید. حتی طرفداران سرسخت مس نیز نمی‌توانند انکار کنند که فیبر نوری نشان‌دهنده آینده اتصال مرکز داده است.

برخلاف کابل‌های جفت پیچ‌خورده مسی سنتی، انتخاب فیبر نوری با انتخاب بین انواع تک‌حالته و چندحالته آغاز می‌شود. در حالی که فیبر تک‌حالته معمولاً گران‌تر از چندحالته است، قیمت به تنهایی نباید تصمیم شما را دیکته کند. تفاوت اساسی در نحوه برخورد هر کدام با تضعیف سیگنال نهفته است.

تضعیف به تضعیف تدریجی سیگنال‌های نوری در حین عبور از فیبر اشاره دارد که بر حسب دسی‌بل (dB) اندازه‌گیری می‌شود. فیبر تک‌حالته در به حداقل رساندن تلفات dB برتری دارد - یک دلیل کلیدی برای قیمت بالاتر آن. اما چه چیزی فیبر تک‌حالته را برتر می‌کند و این برای شبکه شما چه معنایی دارد؟

فیبر تک‌حالته دارای یک هسته با قطر 9 میکرون فوق‌العاده نازک است که به نور اجازه می‌دهد با حداقل انعکاس که باعث تضعیف می‌شود، حرکت کند. این امر فیبر تک‌حالته را برای اتصالات طولانی‌مدت و نرخ انتقال داده بالاتر ایده‌آل می‌کند.

در مقابل، فیبر چندحالته معمولاً دارای قطرهای هسته 50 یا 62.5 میکرون (بسته به حالت انتخاب شده) است. در حالی که تضعیف در فواصل کوتاه ناچیز باقی می‌ماند، هسته بزرگتر انعکاس‌های نور بیشتری را با افزایش فاصله ایجاد می‌کند و انتقال طولانی‌مدت را به چالش می‌کشد.

درک زمان استفاده از چندحالته در مقابل تک‌حالته بسیار مهم است. علاوه بر این، انتخاب طول موج تأثیر قابل توجهی بر تضعیف دارد.

ارتباطات فیبر نوری در درجه اول از سه طول موج استفاده می‌کند: فیبر چندحالته در 850 نانومتر و 1300 نانومتر کار می‌کند، در حالی که تک‌حالته از 1550 نانومتر استفاده می‌کند (1310 نانومتر نیز برای تک‌حالته کار می‌کند اما کاربرد کمتری دارد). این طول موج‌ها به طور استراتژیک در نزدیکی نقاط جذب صفر آب انتخاب شدند، زیرا جذب بخار آب در غیر این صورت سیگنال‌ها را تخریب می‌کند. انتخاب طول موج در نهایت به هزینه و عامل تضعیف دیگری بستگی دارد: پراکندگی.

پراکندگی زمانی رخ می‌دهد که سیگنال‌های نور با اتم‌های شیشه برخورد کرده و در حین انتقال جهت خود را تغییر می‌دهند. طول موج‌های کوتاه‌تر (850 نانومتر) پراکندگی شدیدتری را تجربه می‌کنند. با افزایش طول موج، اثرات پراکندگی کاهش می‌یابد. این توضیح می‌دهد که چرا فیبر تک‌حالته (با استفاده از طول موج 1550 نانومتر) تضعیف کمتری را نشان می‌دهد و کیفیت سیگنال بهتری را در فواصل طولانی حفظ می‌کند.

در نهایت، این عوامل همگی به یک سوال حیاتی همگرا می‌شوند: چقدر نور از دست می‌دهید و این چه تاثیری بر شبکه شما خواهد داشت؟

هر شبکه نوری غیرفعال (PON) دارای یک بودجه تلفات است - حداکثر تلفات سیگنال نظری که شبکه باید تجربه کند. این معیار به انتخاب کابل‌ها و لینک‌های مناسب کمک می‌کند و در عین حال معیارهایی را برای نصب صحیح ارائه می‌دهد.

هنگام محاسبه بودجه تلفات نوری احتیاط کنید، زیرا در حال حاضر هیچ استانداردی در صنعت وجود ندارد که به تولیدکنندگان اجازه می‌دهد مشخصات محصول را آزادانه تنظیم کنند. با این حال، باید بر روی سه حوزه کلیدی برای اندازه‌گیری تلفات فیبر نوری تمرکز کنید:

• تلفات تقسیم‌کننده
• تلفات تقسیم‌کننده + یک جفت تلفات کانکتور
• تلفات تقسیم‌کننده + دو جفت تلفات کانکتور

این سه موضوع دانش ضروری فیبر نوری را برای معماران شبکه مدرن نشان می‌دهد. البته، بحث‌های مربوط به اتصال شبکه فراتر از این اصول اساسی است. چندین موضوع مکمل شایسته توجه هستند هنگام طراحی زیرساخت فیبر نوری.