Wereldwijde Glasvezelupgrades Stimuleren Hoge-snelheidsconnectiviteit

Stel je datacenter voor als een snelweg, met datapakketten als snelle voertuigen. Als je "weg" nog steeds afhankelijk is van verouderde koperen kabels, is het alsof je met sportwagens op landweggetjes probeert te racen - je zult nooit de volle snelheid bereiken. De tijd is gekomen om te upgraden naar glasvezelnetwerken.

Dit artikel zal de glasvezeltechnologie demystificeren, de verschillen tussen single-mode en multi-mode vezels onderzoeken, de wetenschap achter golflengtes en hoe je optische verliesbudgetten kunt berekenen - waardoor je een efficiënte, stabiele netwerkinfrastructuur kunt bouwen. Zelfs overtuigde koper-voorstanders kunnen niet ontkennen dat glasvezel de toekomst van datacenterconnectiviteit vertegenwoordigt.

In tegenstelling tot traditionele twisted-pair kabels van koper, begint de selectie van glasvezel met de keuze tussen single-mode en multi-mode typen. Hoewel single-mode vezel doorgaans meer kost dan multi-mode, mag de prijs alleen je beslissing niet bepalen. Het fundamentele verschil ligt in hoe elk type signaaldemping behandelt.

Demping verwijst naar de geleidelijke verzwakking van optische signalen terwijl ze door de vezel reizen, gemeten in decibel (dB) verlies. Single-mode vezel blinkt uit in het minimaliseren van dB-verlies - een belangrijke reden voor de hogere prijs. Maar wat maakt single-mode superieur, en wat betekent dit voor je netwerk?

Single-mode vezel heeft een ultradunne kern met een diameter van 9 micron, waardoor licht met minimale reflecties kan reizen die demping veroorzaken. Dit maakt single-mode ideaal voor langeafstandverbindingen en hogere gegevensoverdrachtsnelheden.

Multi-mode vezel daarentegen heeft doorgaans kerndiameters van 50 of 62,5 micron (afhankelijk van de geselecteerde modus). Hoewel demping over korte afstanden verwaarloosbaar blijft, creëert de grotere kern meer lichtreflecties naarmate de afstand toeneemt, waardoor transmissie over lange afstanden een uitdaging wordt.

Het begrijpen wanneer multi-mode versus single-mode te gebruiken cruciaal blijkt te zijn. Bovendien heeft de selectie van golflengte een aanzienlijke impact op de demping.

Glasvezelcommunicatie gebruikt voornamelijk drie golflengtes: multi-mode vezel werkt op 850 nm en 1300 nm, terwijl single-mode 1550 nm gebruikt (1310 nm werkt ook voor single-mode, maar wordt minder toegepast). Deze golflengtes zijn strategisch gekozen in de buurt van de nulabsorptiepunten van water, omdat waterdampabsorptie anders de signalen zou aantasten. De selectie van golflengte hangt uiteindelijk af van de kosten en een andere dempingsfactor: verstrooiing.

Verstrooiing treedt op wanneer lichtsignalen botsen met glasatomen en van richting veranderen tijdens de transmissie. Kortere golflengtes (850 nm) ervaren meer ernstige verstrooiing. Naarmate de golflengtes toenemen, nemen de verstrooiingseffecten af. Dit verklaart waarom single-mode vezel (met behulp van een golflengte van 1550 nm) minder demping vertoont en een betere signaalkwaliteit behoudt over lange afstanden.

Uiteindelijk komen al deze factoren samen in één cruciale vraag: hoeveel licht verlies je, en welke impact heeft dit op je netwerk?

Elk passief optisch netwerk (PON) heeft een verliesbudget - het theoretische maximale signaalverlies dat het netwerk zou moeten ervaren. Deze metriek helpt bij het selecteren van geschikte kabels en verbindingen en biedt benchmarks voor een correcte installatie.

Wees voorzichtig bij het berekenen van optische verliesbudgetten, aangezien er momenteel geen industriestandaarden bestaan, waardoor fabrikanten productspecificaties vrijelijk kunnen aanpassen. Je moet je echter concentreren op drie belangrijke gebieden voor glasvezelverliesmetingen:

• Splitterverlies
• Splitterverlies + één paar connectorverliezen
• Splitterverlies + twee paar connectorverliezen

Deze drie onderwerpen vertegenwoordigen essentiële glasvezelkennis voor moderne netwerkarchitecten. Uiteraard gaan discussies over netwerkconnectiviteit veel verder dan deze basisprincipes. Verschillende complementaire onderwerpen verdienen overweging bij het ontwerpen van een glasvezelinfrastructuur.